Tekst napisany przez Artura Winiarskiego
do katalogu towarzyszącego wystawie obrazów
Sylwii Caban
Małgorzaty Kobus
Małgorzaty Penczonek
Aliny Picazio
w warszawskiej Galerii ZPAP Lufcik.
Światy, które pokazują w swoich obrazach cztery artystki
są obszarami harmonii, indywidualnie rozumianego piękna.
Z pozoru są to światy realne. Można w nich odszukać mo-tywy pejzażowe, można odnaleźć odwołania do martwej natury, czy opisu wnętrza. Motywy te dają się zazwyczaj rozpoznać, lecz nie wiodą one w obrazach żywota oczywi-stego. Nie są werystycznym przedstawieniem rozpozna-walnego obiektu, gdyż malarstwo to nie poprzestaje na re-jestracji postrzegalnej natury. Istota ich malarskiego życia nie zawiera się też tylko w tym, że są one estetycznym układem plam koloru, które grają dla efektu całości kompo-zycji. Tylko z pozoru więc jest to malarstwo kolorystyczne - faktycznie bowiem środkiem jego kształtowania jest bar-wa określana nieskrępowaną plamą koloru, gestem malar-skim pismem znaczonym pociągnięciami pędzla. Jednak malarstwo to nie zajmuje się opisywaniem postrzegalnej natury. Odwołuje się do emocji, sięga do introspekcji i zna-czy płótna wynikami tych podróży do wnętrza. Czerpie
z pokładów przeżyć tych najbardziej skrytych. Jest próbą wyrażenia tego, co w istocie swej wymyka się materializa-cji. Każda z artystek czyni to inaczej, na swój odrębny sposób, lecz to co łączy te obrazy to widzenie świata od-miennie od tego jakim przywykliśmy go widzieć. Tutaj dam-skie halki wędrują razem z obłokami, tam wanny tracą swój sanitarny sens, w martwych naturach mieszkają kwiaty-parasolki, a pejzaże składają się ze znaków dalekich od poznawalnej rzeczywistości.
Wielu mówi, że przestało widzieć normalnie, tak jak jest
w rzeczywistości. Sięgają wzrokiem zbyt daleko i widzą zbyt wiele. Jest to sytuacja właściwa artyście, który powi-nien widzieć i więcej, i inaczej. Pytanie tylko, jak zawsze, sprowadza się do tego, czy uda mu się nadać w swojej pracy znanym zjawiskom nowe sensy, czy poradzi sobie
z przekazaniem, co jest istotą jego nadwrażliwości.
Cała plastyki tajemnica
Tylko w tym jednym jest,
Że duch jak błyskawica
A chce go ująć gest.

Ta myśl Norwida celnie ujmuje podstawowy konflikt, za-wsze obecny u źródeł twórczości. Zasadnicza bowiem tru-dność polega na zetknięciu się niematerialnej idei, czy też wizji, z rzeczywistością - oglądalną materią powołanego do istnienia dzieła. Na styku tych dwóch światów leży obszar niedefiniowalny, nie dający się zmierzyć żadnym metrum.

Artur Winiarski, Warszawa 1998